بازگشت به خویشتن

به نام خدا

باید اعتراف کنم که خیلی مدیونتم. هم مدیون تو و هم بالاتر از اون مدیون اونی که تو رو تو مسیر زندگی ام قرار داده.

تو این چند وقت که از آشنایی مون میگذره، اونقدر از همنشینی با تو لذت بردم و اونقدر از برکاتت دستم گرفته شده که نمی تونم بیان کنم.شک ندارم که تو فرستاده خدا بودی برای نجات من!

صداقتت، صفای باطنت، اشتیاقت برای دیدن آرامش من، نگرانی هات برای من، تلاشت برای فهموندن حقایق به من و حتی اشکی رو که به خاطر من ریختی هرگز فراموش نمی کنم.و همه اینها من رو هر لحظه به تو مدیون تر میکنه و من هم بار سنگین این دین رو در درگاه خدا بر زمین می گذارم و با تمام نیازم ازش می خوام تا خودش هر آنچه که بهترین نعمت هست برای تو قرار بده.

 و البته این آشنایی با تو و بعدش یادگرفتن خیلی از چیزهایی که بلد نبودم و آگاه کردن و بیدار کردنم همه اش از حکمت های حساب شده و زیبای خدای مهربانی هست که در پیشگاهش خوب عمل نکردم و حق بندگی ام رو به جا نیاوردم. اما من رو تنها نگذاشت و رهام نکرد.

""خدایا من آنقدر ضعیف و کوچک و نیازمندم که حتی نمی توانم به هیچ شکلی از عهده شکر بنده ات که در مقام دوستی من بود و در حقم نیکی کرد، برآیم. پس چگونه می توانم از عهده شکر تو که در مقام خدایی هستی و رحمتت مدام و هر لحظه بر من نازل میشود، برآیم؟!""