بازگشت به خویشتن

به نام خدا
برنامه فوق لیسانسم رو تعطیل کردم. یعنی دیگه برای فوق نمی خونم! احتمالا با مخالفت هایی هم روبرو میشم ولی دیگه مهم نیست. با اینکه درس خوندن و ادامه تحصیل رو خیلی دوست دارم ولی به یاری خدا به این نتیجه رسیدم که من اگه به بلندترین مقامات علمی هم برسم اما نتونم یک قدم در مسیر کمال و شناخت و حقیقت بردارم و نیاز روحم رو تامین کنم، اونوقت نه تنها علم من، بلکه خود من هم، هیچ ارزشی ندارم.
الان احساس می کنم که ادامه تحصیل نمیتونه من رو به هدفی که دارم نزدیک کنه و احساس نیاز شدیدی می کنم که یک سری مطالعات جدید رو شروع کنم. من نمی تونستم این احساس نیاز رو نادیده بگیرم و بی توجه به اون بشینم برای ارشد بخونم. چیزی که همه وقت من رو میگیره و معلوم هم نیست که چقدر مفید باشه!
فعلا برای مدتی کارم رو هم تعطیل کردم. یعنی دیگه سرکار نمیرم! باید برای یکبار هم که شده دنبال دلم برم. دنبال چیزی که دلم از من میخواهد. واقعا خسته شدم بس که دنبال چیزهایی رفتم که مورد توجه دیگران بوده ، مورد توجه هوای نفسم بوده تا دل خودم و فطرت خودم.
همه وقتم رو گذاشتم که یک مدت فقط مطالعه کنم تا این عطش من نسبت به چیزهایی که مدتها دنبالش بودم کمی برطرف بشه و بیشتر بدونم و یاد بگیرم و به کار بگیرم و درست زندگی کنم.