بازگشت به خویشتن

به نام خدا
بعضی ها عادت کرده اند که مدام انتقاد کنند. اصلا روحیه انتقادی و معترض آنها از
دور هم نمایان است.برایشان اصلا مهم نیست که از چه چیز انتقاد می کنند ، کجا و
چگونه انتقاد می کنند و اصلا چرا باید انتقاد کنند ، فقط می خواهند همیشه حرفی
برای گفتن داشته باشند و هر مسئله ای در اطراف می تواند به راحتی سوژه این افراد
شود!
انتقاد که به خودی خود بد نیست این بعضی از ما آدم هاییم که وقتی جایگاهش را نمی
شناسیم، بدش میکنیم.
هر فردی با توجه به میزان اطلاعاتی که دارد ، انتقاد می کند. گاهی اوقات فردی نوع
انتقادش و اوج اعتراض اش نسبت به موضوعی ، به سبب اطلاعات کمی که دارد ، چند تا
فحش و بدو بیراه  است و تمام . و گاهی هم
فردی با توجه به پشتوانه اطلاعاتی محکمی که دارد به صورت کاملا منطقی و قابل قبول
انتقاد می کند. ( حالا کار نداریم این انتقاد ها چقدر موثر هستند!) .
و گاهی هم این وسط افرادی هستند که نه مثل گروه
اول منتقدین کم اطلاع اند و نه مثل گروه دوم پر اطلاع! این ها نه خوب می توانند
دفاع کنند نه خوب انتقاد کنند ولی خوب می توانند همه چیز را زیر سوال ببرند. و
دیگر مفهوم انتقاد در لابلای حرف هایشان معنی ندارد. اینجاست که انتقاد بد میشود.
(قابل توجه خودم!)