بازگشت به خویشتن

به نام خدا

مشکل همه ما آدم هایی که مشکل داریم! این هست که محبت و عشق واقعی در زندگی نداریم. محبتی که پایانی برایش نباشد، عشقی که نشانه اش  ، جز دیدن زیبایی ها نباشد . یعنی هر آنچه که عاشق می بیند جز زیبایی نیست . هر چه از معشوق می رسد نیکوست.
ما آدم ها دنبال عشقیم!  تشنه  محبتیم!  دیوانه نگاهیم!
اما برای بدست آوردن آنچه به دنبالش هستیم اشتباه می رویم. باور کنید که اشتباه می رویم. همین نیازمندی ها ، اگر درست هدایت نشوند ، نه تنها برطرف نمی شوند بلکه هر زمان به سبب دست نیافتن ، انسان را در گمراهی بیشتری می برند.
عشق آدم ها به همدیگر مگر چقدر دوام دارد؟  مگر دو نفر آدم چقدر می توانند به هم محبت کنند تا نیاز روح را برطرف کنند؟
اشتباه ما درست همین جاست! که وقتی در همین لحظه احساس می کنیم کسی را دوست داریم ، پس یعنی تا آخر دوستش داریم و این ابدی است غافل از آنکه ممکن است لحظه ای دیگر این احساس نباشد!  اینجاست که غافل می شویم و عظمت محبت و نیاز روح را در این سطح پایین می آوریم.
امروز کسی را بینهایت دوستش داریم و فردا که به هر دلیل این عشق دیگر نیست ، برای آرام کردن روحی که نیازمند محبت است به دنبال کسی دیگری هستیم و این چنین می شود که در پی یافتن دیگری ، خودمان گم می شویم.
اما در این میان عشق و محبت واقعی خداوند ، نه پایانی دارد و نه دلزدگی و نه خستگی . زندگی ای که آمیخته با عشق الهی باشد، جز زیبایی در آن نیست.  
این زیبایی ها دست یافتنی است . محبت واقعی در دلهای ماست و هر لحظه با ماست اما نمی بینیم، احساس نمیکنیم، چون اشتباه می کنیم و اشتباه می کنیم چون اشتباه می فهمیم. من و تو مفهوم محبت و عشق را اشتباه فهمیدیم.

خیلی دلم می خواهد رابطه عاطفی ام با خدا بیشتر شود. ای کاش چشمانم کور نبودند و دلم این همه از پاکی ها فاصله نگرفته بود تا من هم این محبت واقعی را درک می کردم و این همه سرگردان نبودم. باید برای مداوای چشمانم و پاکی دلم اقدام کنم، ممکن است دیر شود.