بازگشت به خویشتن

به نام خدا

چند وقتی است احساسی عجیب دارم . گاهی مانند شاپرکی آنقدر سبک بال می شوم که به وزش نسیمی، بر فراز آسمان ها هستم  و زمین با تمام موجودییتش، فرشی را می ماند که بر زیر پاهای من گسترده شده است! چشم هایم را می بندم و نفسی از سر احساس می کشم، سینه ام را فراخ می یابم و قلبم را در آرامش.

و گاهی قطره آبی بر این شاپرک کافی است که او را از اوج آسمانها به قعر زمین سقوط دهد. و در این زمان است که زمین با تمام وسعتش بر من تنگ می شود و آسمان با تمام عظمتش، چون سایه تاریکی مرا در بر میگیرد.دلم می خواهد سینه ی تنگم را بشکافم و قلبم خسته و ناآرامم را از آن بیرون بکشم!

آری شاپرک گونه زیستن، بیشتر از این نیست که با کوچکترین ناملایمتی، سقوط کنی و با کوچکترین سرخوشی، پرواز!

بیا شاپرک نباشیم...