بازگشت به خویشتن

به نام خدا
برنامه فوق لیسانسم رو تعطیل کردم. یعنی دیگه برای فوق نمی خونم! احتمالا با مخالفت هایی هم روبرو میشم ولی دیگه مهم نیست. با اینکه درس خوندن و ادامه تحصیل رو خیلی دوست دارم ولی به یاری خدا به این نتیجه رسیدم که من اگه به بلندترین مقامات علمی هم برسم اما نتونم یک قدم در مسیر کمال و شناخت و حقیقت بردارم و نیاز روحم رو تامین کنم، اونوقت نه تنها علم من، بلکه خود من هم، هیچ ارزشی ندارم.
الان احساس می کنم که ادامه تحصیل نمیتونه من رو به هدفی که دارم نزدیک کنه و احساس نیاز شدیدی می کنم که یک سری مطالعات جدید رو شروع کنم. من نمی تونستم این احساس نیاز رو نادیده بگیرم و بی توجه به اون بشینم برای ارشد بخونم. چیزی که همه وقت من رو میگیره و معلوم هم نیست که چقدر مفید باشه!
فعلا برای مدتی کارم رو هم تعطیل کردم. یعنی دیگه سرکار نمیرم! باید برای یکبار هم که شده دنبال دلم برم. دنبال چیزی که دلم از من میخواهد. واقعا خسته شدم بس که دنبال چیزهایی رفتم که مورد توجه دیگران بوده ، مورد توجه هوای نفسم بوده تا دل خودم و فطرت خودم.
همه وقتم رو گذاشتم که یک مدت فقط مطالعه کنم تا این عطش من نسبت به چیزهایی که مدتها دنبالش بودم کمی برطرف بشه و بیشتر بدونم و یاد بگیرم و به کار بگیرم و درست زندگی کنم.

به نام خدا

امروز بر خلاف قبل که دلم نمی خواست بنویسم دلم گرفته، می نویسم که دلم گرفته!
دلم از همه چیز گرفته. حتی از وبلاگ ها و سایت هایی که به آنها سر میزدم و می خواندم و لذت می بردم. هیچ چیز انگار نمی تواند آرامش را به من بازگرداند. نمی دانم در کجای راه هستم. اصلا راهم درست هست یا نه. تردید ، اضطراب ، نگرانی ، تشویش همه یادگارهایی از بی فکری ها و غفلت هایم هستند.
اگر ایمانم حقیقی و محکم بود آنوقت دیگر نگرانی و تردید و ترس در من راه نداشت. من خودم مسبب اصلی همه مسائل و مشکلاتی هستم که برایم به وجود می آید. باید خیلی چیزها در من عوض شود. همه بدبختی ها ناشی از ضعف ایمان و اعتقاد و اعتماد است.
غبطه می خورم به همه کسانی که مسیرشان را یافته اند و با عشقی هر چه تمامتر در مسیر خود حرکت میکنند. خوش به حالشان!
دعایم کنید

به نام خدا
یکی می گفت که حرفهایم تکراری شده است. اما این تکرار لازم است البته برای خودم. گاهی وقتها تکرار از ضروریات هم ضروری تر می شود. تکرار وقتی خوب است که سازنده باشد. بعضی چیزها را مدام باید برای خودم تکرار کنم تا یاد بگیرم تا ملکه ذهنم شود.
ماه رمضان نزدیک است.فکر می کنم برای اینکه بتوانیم برکات و فضائل ماه رمضان را درک کنیم باید از رجب و شعبان شروع کنیم. برای رسیدن به بالای نردبان باید پله ها را طی کرد. روزه و عبادت و خودسازی را باید زودتر شروع کنیم تا وقتی به رمضان می رسیم بتوانیم درکش کنیم. هر چیزی مقدمه لازم دارد. نمی توان یکهو اوج گرفت وقتی آمادگی اش را نداریم. باید خود را برای رمضان آماده کنیم. و فکر میکنم که رجب و شعبان فرصت مناسبی است برای آماده شدن.
التماس دعا

به نام خدا

حرفهای زیادی برای گفتن هست و حرفهای زیادی برای نگفتن. نه حرفهای گفتنی را می شود راحت گفت و نه حرفهای نگفتنی را راحت نگفت!

نمی خواهم در مسیری که قدم گذاشته ام، سست شوم. محتاج صبر و اراده ای بزرگ هستم. گاهی احساس می کنم کم آورده ام. اما نمی خواهم آن را به خود تلقین کنم. سعی می کنم به خداوند امید داشته باشم و با خودم مدام تکرار می کنم که :هیچ چیز برای خدای من محال نیست. کافی است اراده کند. شاید هنوز زمان آن نرسیده باشد که ........ (جمله ای نیافتم برای نگاشتن آنچه در ذهن می پرورانم.)

یکسال است که تصمیم گرفته ام نگرشم را تغییر دهم و به اصطلاح عوض شوم، آدم شوم، برگردم. در این مدت یکسال گاهی توانستم و گاهی نه . وبلاگم را هم از همان زمان آغاز کردم فقط برای نوشتن و آرام شدنم. چون باید از همه چیز، از همه آن چیزهایی که من را در لجنزاری عمیق فرو برده بودند دور می شدم، باید از حماقت های خودم دور می شدم. تنها شده بودم. خودم خواستم که تنها شوم و تنهایی برایم هزار بار بهتر بود. و چقدر سخت بود این دور شدن ها و بریدن ها. اما شروع کردم. قدم اول را برداشتم ولی هنوز یکسال است در همان قدم اول مانده ام!
لزومی ندارد که شرح حال بنویسم( رنگ رخساره خبر می دهد از حال درون!) فقط می توانم بگویم که اندکی از لذت درد کشیدن های یکسال گذشته را اکنون می توانم درک کنم.