بازگشت به خویشتن

به نام خدا
30/5/86
امروز اولین گام را برداشتم برای درست کردن آنچه خراب شده , اما خوب میدونم هیچ وقت مثل اولش نمیشه و چقدر اینجوری آزار دهنده اس ... چون هر وقت بخواهی به اونچه که درست کردی نگاه کنی هنوز هم جاهایی که تعمیر شدن مشخصه مگر اینکه اونقدر توی بازسازی مهارت داشته باشی که خرابی هاش به چشم نیاد . اصلا یکی نیست بهت بگه آخه چرا ؟ چرا همه چی رو خراب کردی که حالا عین ... تو گل بمونی که چه جوری درستش کنی.. چرا صداقتت , پاکی روحت و ایمانت را اینجوری تضعیف کردی ؟ ( حالا برو خدا رو شکر کن که 60 سال بعد نفهمیدی !! )
خودم جواب میدم
توی زندگی همه آدم ها همیشه لحظه هایی برای لغزش وجود داره لحظه هایی که آدم ها درست لبه پرتگاه هستن اگه حواسشون جمع نباشه و یه کم فقط یه کم سستی کنن اونوقته که میبینن ته پرتگاهن و هیچ راه نجاتی ندارن ... تازه اگه راه نجاتی هم باشه اونقدر سخته که کمتر کسی موفق میشه خودش نجات بده ...
اون موقع هایی که آدم ها لبه پرتگاه هستن یکی از همون لحظه هاییه که خدا بنده هاشو امتحان میکنه ... سقوط کردن یا نکردن به درجه ایمان آدم ها بستگی داره اگه ایمانت محکم نباشه شیطونم نامردی نمیکنه و میبردت ته دره! اونوقته که میزنی تو سر خودت که چی کار کنی ..
حالا تو ( یعنی من!) تو این لحظه ها ضعیف بودی و شیطون خیلی خوب داره نقشش را ایفا میکنه .. ولی هنوز پرت نشدی پایین ! پس از حالا به بعد خیلی مراقب باش ممکنه هر حرکت کوچیکی پرتت کنه پایین و نابودت کنه ...

آمده ام بنویسم تا آرام شوم , نوشتنی که غمی پشت قلم آن نهفته است . مدتها بود که به فکر فرار بودم فرار از خویشتن خویش , اما فرار هم چاره راه نیست هر جا که بروی هر گونه که زندگی کنی این نفس با توست و روحی که پاکی و صداقتش را ربودی همواره به دنبال تو خواهد بود ... تو خود حجاب خودی حافظ از میانه برخیز..
باید بازگشت , بازگشت به خویشتن ... سخت است اما نشدنی نیست ...
تصمیم را گرفته ام اما مهم تر از آن اراده است که باید تقویت شود اما نمی دانم چگونه...
می توانی کمکم کنی ؟!