بازگشت به خویشتن

خوش به حالت... رفتی ... مدتها قبل بود که از این دنیا رفته بودی اما جسم ات هنوز به قلب های ما امید میداد ... با رفتن ات که تو چیزی از دست ندادی بلکه رسیدی به دوست ... یه عمر خودت رو وقف دوست کردی آخرش هم رفتی پیش خودش... این ماییم که از دست داده ایم...

من رو با تمام حرفهای توی دلم گذاشتی و رفتی ... دلم تنگ شده، برای قدم هات ،برای نگاه هات، برای دستهات، برای نمازهات..

باید باور کنم که دیگه نمیتونم صحنه های قشنگ دعات رو ببینم ... باید همه چی رو باور کنم... همه چی رو... خداااااا