بازگشت به خویشتن

به نام خدا
بعضی وقتها با خودم فکر می کنم من با این حافظه قوی چطور تا الان توانسته ام دوام بیاورم! حافظه ام کم کم دارد تحلیل می رود. نمی دانم چرا هرچه می خوانم در ذهنم نمی ماند و حتی مطالبی که قبل تر ها خوانده بودم و برایشان وقت گذاشته بودم به یادم نمی آیند. درست وقتی که احتیاج دارم از اطلاعات قبلی برای فهم و درک اطلاعات فعلی استفاده کنم احساس می کنم چیزی از آن همه مطالعه کردن های گذشته ام باقی نمانده است.یا درست وقتی که لازم دارم در جایی از این مطالب استفاده کنم و یا برای کسی بازگو کنم انگار اصلا هیچ وقت هیچ چیز نخوانده ام و نمی دانم.
مثلا در این مدت خیلی کتاب و مقاله خوانده ام اما اگر بخواهم برای کسی فقط یک جمله، آن هم به نقل از خودم و نه عین کتاب بگویم اصلا نمی توانم. چون اصلا چیزی یادم نیست که بتوانم بیانش کنم!

ناامیدی من آنجا بیشتر می شود که می بینم افرادی که خیلی خیلی از من بزرگتر هستند حتی جزئیات خیلی از چیزهایی که خوانده اند در ذهن دارند و هر وقت لازم می شوند به سرعت به آن رجوع می کنند و به راحتی بیان می کنند.
من جز در زمان حال، در هیچ زمان دیگری زندگی نمی کنم نه در گذشته و نه در آینده!  کشش مغزم و قدرت حافظه ام فقط به اندازه همان لحظه ای است که از آن استفاده میکنم!
واقعا نمی دانم علت چیست؟! کاش میتوانستم علتش را کشف کنم.