بازگشت به خویشتن

به نام خدا

ای کاش می توانستم اتفاق دیروز را باور کنم.باور به واقعیت داشتنش! هنوز هم تردید دارم که این تو بودی که دیدمت یا اینکه دچار اوهام شده و هر آنچه که دیدم چیزی جز ساخته ذهن خلاقم! نبود. اما دوست دارم همه آن زمان که به دیدنت گذراندم و از شوق دیدارت  اشک هایم بی امان سرازیر می شدند را واقعیت بپندارم تا مرهمی باشد بر دل رنجورم. چقدر حرفها داشتم برای گفتن، اما فرصت نیافتم! میبینی هنوز عاشق نشده ام چرا که تو را برای خود می خواهم نه خود را برای تو!

کی می شود که این نفس سرکشم رام شود ، کی می شود که این دل خالی شود از غیر دوست و کی می شود که لبخند رضایت بر وجودم سایه افکند...